Andrzej Lisowski MĂłj pierwszy pies [PL] [pdf]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

osowiałe, mało ruchliwe, albo wręcz odwrotnie - bardzo agresywne. Sprawiają cza-
sami wrażenie chorych. Dobrze jest, gdy mamy bliską rodzinę lub przyjaciół, z który-
mi pies jest zaprzyjazniony i zgodzą się nim opiekować podczas naszej nieobecno-
ści. Pies w takim przypadku lepiej znosi naszą nieobecność i rozłąkę. Gdy kogoś ta-
kiego nie mamy pozostają nam tak zwane psie hotele. W sezonach urlopowych są
one zazwyczaj prowadzone przez schroniska dla zwierząt bezdomnych. Lepszym
rozwiązaniem są prowadzone przez fachowców pod nadzorem lekarza weterynarii
specjalne pensjonaty z doskonałymi warunkami, w których istnieje możliwość indywi-
dualnego podejścia do każdego pozostawionego tam psa. Takie rozwiązanie sprawy
jest więc złem koniecznym. Niezależnie od tego jak luksusowy kojec otrzyma nasz
pies - i tak będzie narażony na stres spowodowany wyrwaniem go z jego domowego
środowiska.
Zostawiając psa w schronisku musimy zdawać sobie sprawę z tego, że w schronisku
znajdują się zwierzęta bezdomne, często zaniedbane, a nawet chore. Pomimo tego,
że hotel" taki znajduje się w osobnej części schroniska, z osobnymi kojcami, to jed-
nak zawsze występuje zagrożenie zarażenia się naszego psa różnymi pasożytami i
chorobami. Może doznać rozstroju żołądka z powodu radykalnej zmiany diety lub
ulec przeziębieniu z przyczyny nagłej zmiany sposobu utrzymania.
Decydując się oddać psa na przechowanie należy zawsze pamiętać, aby był on za-
szczepiony, odrobaczony, no i ... zdrowy.
Jeśli decydujemy się na wyjazd z psem, powinniśmy pamiętać aby bezpośrednio
przed podróżą nie był karmiony. Psy na ogół zle znoszą dłuższe podróże środkami
lokomocji i często wymiotują [choroba lokomocyjna]. Podanie środków zapobiegają-
cych tej przypadłości zazwyczaj nie skutkuje.
Podczas podróży samochodem (szczególnie w ciepłe dni) wskazane jest robienie co
dwie godziny kilkunastominutowych przystanków. Pies w trakcie przerwy podróżnej
ma możliwość załatwienia swych potrzeb fizjologicznych, napicia się i "rozprostowa-
nia swych kości". Miejmy na uwadze także fakt, że dłuższe przebywanie psa w jadą-
cym samochodzie, przy jego czułości słuchu [patrz rozdział "Umysł i zmysły psa"] jest
dla niego męczące, podobnie jak dla nas przebywanie w hali dużego zakładu me-
chanicznego.
Przy podróżowaniu środkami masowej komunikacji wymagane jest, do wglądu, aktu-
alne świadectwo szczepienia psa na wściekliznę. Pies musi nosić kaganiec i być na
smycz. Małe psy możemy przewozić na kolanach w koszyczku lub klatce. W pocią-
gach psa możemy przewozić w przedziale gdy uzyskamy zgodę współpodróżnych.
Pupil może być przewożony zarówno w pierwszej jak i drugiej klasie, jednak nie wol-
no przewozić go w wagonach sypialnych i kuszetkach.
Przy przewozie psa samolotem lub statkiem każdorazowo powinniśmy zasięgnąć
informacji u przewoznika o warunkach przewozu zwierząt.
Gdy zamierzamy wyjechać z naszym przyjacielem za granicę musimy zaopatrzyć się
w urzędowe świadectwo zdrowia wydawane przez rejonowego państwowego lekarza
weterynarii na podstawie wpisów o szczepieniu psa dokonanych w jego książeczce
zdrowia i jego badaniu. Zwiadectwo zdrowia wydaje się na 24-48 godzin przed wy-
jazdem i jest ono ważne przez dziesięć dni.
Nie zawsze otrzymamy takie świadectwo zdrowia. Gdy na terenie naszego zamiesz-
kania (w promieniu 15 kilometrów) w ciągu ostatnich trzech miesięcy notowano przy-
padki wystąpienia wścieklizny lub nasz pies ma braki w szczepieniach lekarz ma
obowiązek odmówić wydania świadectwa i zakazuje wywozu psa.
Aby uniknąć niespodzianek na granicy [granicach] najlepiej wcześniej zasięgnąć in-
formacji w konsulatach lub ambasadach każdego kraju, przez który będziemy podró-
żowali. Są kraje, które przed wpuszczeniem na swe terytorium psa wymagają prze-
prowadzenia kwarantanny [od 1 do 6 miesięcy] na koszt właściciela.
Przebywanie psa w ośrodkach wypoczynkowych, kempingach, hotelach wymaga
zgody kierownictwa danego ośrodka lub hotelu. często wymagane jest przedstawie-
nie aktualnego świadectwa szczepienia psa przeciw wściekliznie.
Zezwolenia wymaga również wprowadzanie i przebywanie psa na terenach parków
narodowych. Zezwolenie takie wydaje dyrekcja danego parku (bardzo trudno je uzy-
skać!). Zapominanie o tym może narazić nas na dotkliwe kary wymierzane przez
strażników. Na terenach parków narodowych nie wolno spuszczać psa ze smyczy.
Nie wpuszczajmy psa do wody na kąpieliskach i basenach bo jest to zabronione i
niehigieniczne.
Każdorazowo gdy planujemy wyjazd z psem, wcześniej zasięgnijmy informacji o wa-
runkach podróży i pobytu w kompetentnych instytucjach [przewoznik, kierownictwo
ośrodka], a unikniemy przykrych niespodzianek. W środkach komunikacji i miejscach
publicznych powinniśmy mieć świadomość, że nie wszyscy są miłośnikami psów!.
Obliguje to nas do zachowania wszelkich zasad savoir - vivre`u i daleko idącej
ostrożności.
KAGANIEC, OBRO%7łA, SMYCZ... CZYLI PSIE
AKCESORIA
Kaganiec, obroża, smycz - to niezbędne elementy wyposażenia naszego psa. Za-
pewne każdy z nas wie ,co to niewygodna bielizna, czy zle skrojone ubranie. Tak
samo czuje się nasz przyjaciel w złej obroży, niedopasowanym kagańcu, zaplątany w
długą smycz. Nie śmiejmy się. Taką sytuację obserwuję bardzo często.
Sklepy z psimi akcesoriami oferują pełną gamę psich bibelotów, co nie znaczy, że
łatwo jest wybrać akcesoria najodpowiedniejsze dla naszego psa.
KAGANIEC - któż go lubi, ani pies, ani my. Jest jednak złem koniecznym, aby
współżycie psa w ludzkiej społeczności przebiegało w miarę bezkonfliktowo. Nigdy
bowiem nie wiemy czy aby nasz pupil nie postanowi - ten jeden jedyny raz - użyć
swego narzędzia obrony i kogoś ugryzć. Dzieje się tak najczęściej w dużych skupi-
skach ludzi [dworce, środki komunikacji, zatłoczone chodniki], gdzie łatwo o narusze-
nie psiej nietykalności przez osoby obce.
Kaganiec założony na spacerze skutecznie uniemożliwia psu branie do pyska, a co
gorsze połykanie wszelkich "przysmaków". Taka przekąska w skrajnych przypadkach
może skończyć się chorobą lub śmiercią [trucizny]. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne