[ Pobierz całość w formacie PDF ]

czułe pieszczoty stały się jej udziałem dlatego, bo
sądził, \
e sprawią jej przyjemność; był to po prostu
jeszcze jeden sposób wynagrodzenia krzywdy wy-
rządzonej w Chicago. Być mo\
e i on jej pragnÄ…Å‚, ale
wiedziała, \
e nie z miłości, i to bolało najbardziej.
Rozpłakała się. Musiała wrócić do Chicago. Ale co
tam zrobi? Wiedziała, \
e przynajmniej jeszcze przez
tydzień albo i dłu\
ej nie będzie mogła pracować, a
nawet kiedy będzie w stanie, to robienie kroniki
policyjnej oka\
e siÄ™ niemo\
liwe. Dostawała czeki, ale
SKAZANI NA MIA
OZ

125
te się skończą, gdy minie okres rekonwalescencji.
Oszczędności miała \
ałośnie mało. Co więc ma począć?
Nie wydawało jej się właściwe narzucanie się Tomowi,
choć wiedziała, \
e przyjechałby po nią, gdyby do
niego zadzwoniła.
WciÄ…\
martwiła sie swoją przyszłością, kiedy wszedł
Hank i coś mrucząc zrzucił z siebie swój \
ółty płaszcz
nieprzemakalny. Popatrzył na Kate i uśmiechnął się
nieśmiało.
- Przepraszam, poniosło mnie. Mój syn - powiedział
wskazujÄ…c w kierunku drzwi - jest tam w samej
koszuli i moknie, a temperatura spada. Oczywiście
zapytałem go, czy nie chce płaszcza przeciwdesz
czowego. Odpowiedział słowami, których nie powtórzę,
i poszedł sobie mrucząc, \
e ma nadzieję umrzeć.
Hank zmarszczył brwi.
- Czy wy dwoje znowu się pokłóciliście albo coś
takiego, Katie?
Był jedynym człowiekiem, który kiedykolwiek tak
się do niej zwracał. Kate poruszyła się niespokojnie.
- No tak... właściwie tak.
- Właściwie tak?
- Jacob poprosił mnie o rękę, a ja odmówiłam.
Hank był zaszokowany i Kate to dostrzegła.
- Widzisz Hank, on mnie nie kocha - powiedziała.
- To nie byłoby dobre wyjście.
Hank a\
gwizdnÄ…Å‚.
- Nie sądziłem, \
e do\
yję dnia, w którym on
poprosi jakąś kobietę o rękę. A teraz wydarzył się ten
cud i oto ty musisz być szlachetna i powiedzieć  nie".
Czy oszalałaś? - zapytał. - Dziewczyno, ja mam
sześćdziesiąt lat. Jeśli on się nie pospieszy, nie będę
miał wnuków. A ty jesteś miłą dziewczyną. Wszyscy
cię znamy i lubimy. Nie mógłby znalez
ć lepszej,
choćby szukał latami.
Usiadł naprzeciw niej.
126 SKAZANI NA MIA
OZ


- Posłuchaj mnie, Kate, powinnaś to przemyśleć.
- Myślałam o tym. - Zaczerwieniła się i spuściła
wzrok.
- Kocham go i on przez cały czas o tym wiedział,
od Toma. Jacob wydał się z tym dziś rano, kiedy
powiedziałam, \
e za niego nie wyjdÄ™. Jest mi tak
przykro!
Rozpłakała się ponownie, a Hank poczuł się
niezręcznie. Delikatnie poklepał ją po ręce.
- Dobrze ju\
, dobrze - powtarzał z zakłopotaniem.
- Chcę stąd wyjechać - szepnęła. - Ale nie mam
dokÄ…d.
- Nie przejmuj siÄ™ tym tak bardzo. Wszystko siÄ™
uło\
y.
Hank uśmiechnął się.
- A teraz zainteresuj siÄ™ lunchem, a ja wyjdÄ™ i
spróbuję uratować Jaya przed nim samym.
- Zgoda. Jesteś dobrym człowiekiem, Hank.
- Owszem, jestem - potwierdził. - A ty jesteś dobrą
dziewczynÄ…. Wielka szkoda, \
e nie mo\
emy tego
powiedzieć o Jayu.
Wstała i wyszła, \
eby poszukać Janet. Ale czekało
ją rozczarowanie, jeśli liczyła, \
e Hank coś wskóra u
swojego upartego potomka. Nadszedł wieczór, a Jacob
ciągle był na zewnątrz. Gdy niechętnie poszła się
poło\
yć, jego noga nie postała jeszcze w domu.
Nazajutrz, kiedy po bezsennej nocy weszła do
jadalni, siedział jeszcze przy stole. Jej serce załomotało.
Spodziewała się, \
e ju\
go nie będzie.
Szukała odpowiednich słów, ale nie znajdowała
\
adnych. Z
wiadomość, \
e Jacob zna wszystkie sekrety
jej serca, denerwowała ją.
Było za póz
no na ucieczkę. Odsunęła od stołu
krzesło i usiadła.
Był blady, a gdy poprosił o podanie bekonu, słychać
było, \
e jest zachrypnięty.
SKAZANI NA MIA
OZ


127
- Cały ten deszcz - powiedziała niepewnie. - Prze-
ziębiłeś się.
- Mo\
e umrę - odparował, wpatrując się w nią.
- Mam nadziejÄ™, \
e jeśli się tak stanie, będzie to
ciÄ…\
yło jak ołów na twoim sumieniu, Kate.
Zarumieniła się i spuściła wzrok.
- Nie kazałam ci moknąć.
- Nie chcesz wyjść za mnie - odrzekł chłodno.
- Ty wiesz dlaczego.
- Chciałbym zrozumieć, dlaczego kobiety są tak
cholernie tajemnicze, kiedy chodzi o ich uczucia
- powiedział półgłosem.
Odło\
ył widelec i spojrzał na nią.
- Jaka to ró\
nica, \
e wiem, i\
nie jestem ci obojętny?
- Mnie to krępuje - odparowała.
- Dlaczego?
Popatrzyła na niego, a potem w bok, dodając za
du\
o śmietanki do kawy; przez cały czas starała się
sprostać intymnemu charakterowi tej rozmowy.
- CzujÄ™ siÄ™ bezbronna.
- Mo\
e i ja tak siÄ™ czujÄ™, Kate.
Roześmiała się z goryczą.
- Jak to mo\
liwe? Nic dla ciebie nie znaczÄ™.
Nastąpiła długa pauza, potem Kate uniosła wzrok
i przekonała się, \
e Jacob obserwuje jÄ… zdziwiony.
- CiÄ…gle jeszcze jestem na etapie uczenia siÄ™ tych
rzeczy - wyznał ochrypłym głosem. Odchrząknął i za-
kasłał. - Cholernie zimny deszcz. Czuję się potwornie.
- Dlaczego nie idziesz do łó\
ka? - ośmieliła się
zaproponować.
- To, \
e mnie kochasz, nie daje ci prawa do
matkowania mi - odrzekł lakonicznie i spostrzegł
malujące się na jej twarzy zaskoczenie. - Dziękuję, nie
chcę się kłaść. Muszę zająć się bydłem.
- Nie będziesz mógł się nim zajmować, jeśli umrzesz
- odparła.
SKAZANI NA MIA
OZ


128
Mówienie o jej uczuciach zaczynało wydawać się
jej czymś naturalnym - przynajmniej kiedy rozmawiała
z nim.
- Nie umrÄ™.
Dopił kawę, skrzywił się na jajka i bekon i wstał.
- Nie mogę jeść. Wychodzę.
Ale gdy ruszył z miejsca, zachwiał się. Kate zerwała
się bez zastanowienia z krzesła i wcisnęła mu się pod
rękę. Czuła \
ar jego ciała, a kiedy dotknęła czoła,
stwierdziła, \
e jest rozpalone.
- Masz gorączkę. I to wysoką - przestraszyła się.
- Faktycznie, czujÄ™ siÄ™ trochÄ™ nieswojo. Ostro\
nie,
kochanie, nie nara\
aj \
ebra. Mogę oprzeć się o ścianę.
- Oprzyj siÄ™ po prostu na mnie. Trzeba ciÄ™ za-
prowadzić do łó\
ka.
- Nie mam na to czasu, Kate - sprzeciwił się.
Ale poszedł z nią, czuł się rzeczywiście chory.
Spojrzał rozgorączkowanymi oczami na jej ciemne
włosy. Taka dziewczyna zdarza się jedna na milion. I [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

glaz.keep.pl