[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Umówili się, że nie będą się spieszyć, ale uczucia wymykały mu się spod
kontroli. Wiedział, że muszą iść, jeżeli nie chce zupełnie stracić głowy.
Podał Simone dłoń i pomógł stanąć na nogi.
- Niestety ojciec zobowiązał mnie do wzięcia jutro udziału w przyjęciu
przedświątecznym. Ma to związek z akcją promocyjną jednej z firm. Z jakiś po-
wodów nalega na moją obecność. Nie sądzę, żebyś chciała tam ze mną iść.
Roześmiała się cicho.
- Nigdy nie dostałam bardziej kuszącej propozycji.
Zabrzmiało to atrakcyjnie.
Uśmiechnął się zakłopotany.
- Szczerze mówiąc, wolę nie dawać ojcu okazji do wyciągania wniosków na
twój temat. Na nasz temat.
- Dobrze, że mnie uprzedzasz. Będę o tym pamiętać, jeżeli go znowu spo-
tkam. - Uścisnęła lekko jego dłoń. - Nie przejmuj się. Moja asystentka coś dzisiaj
wspominała o przedświątecznym przyjęciu naszej spółki wydawniczej, na którym
powinnam być obecna. Poza tym nie możemy się spotykać trzy wieczory z rzędu,
Ryan. W końcu umówiliśmy się na małe kroki, prawda?
Miała rację. Niepokoił się, że tak łatwo o tym zapomina. Pędził w zawrotnym
S
R
tempie na łeb na szyję. Nie przestawał myśleć o Simone ani na chwilę.
ROZDZIAA
SIÓDMY
Siedziała przed lustrem w czerwonej, jedwabnej, bardzo drogiej sukience i
mierzyła kolczyki matki z diamentem i perłą. Pokręciła głową, podziwiając ich
klasyczne piękno.
Wyglądały cudownie, a ona potrzebowała czegoś, co zrobi wrażenie na wie-
czornym przyjęciu. Będą tam najlepsi jubilerzy Sydney. Przybędą najwytworniej-
sze kobiety, a za łączną wartość biżuterii prezentowanej przez nie można byłoby
spłacić cały krajowy dług.
Wahała się, czy włożyć cenne kolczyki. Były jedyną wartościową biżuterią w
posiadaniu jej matki. Dziadek ofiarował je Angeli z okazji ślubu z Douglasem
Grayem.
Simone spoglądała na perły błyszczące delikatnie na dłoni i wyobraziła sobie
matkę, która, ubierając się do ślubu, przekłada przez dziurki w uszach cienkie złote
druciki, a serce jej przepełnia podniecenie i nadzieja. Dzięki Bogu nie wiedziała...
Simone westchnęła. Chyba dzisiaj nie powinna wkładać kolczyków i myśleć
o matce. Będzie zdenerwowana, a powinna być rozluz
niona, czarująca i błyskotli-
wa. Ale perły rzuciły na nią urok. Prowadzona niewidoczną ręką otworzyła szufla-
dę toaletki i wyjęła zdjęcie rodziców. Zakręciły się w jej oczach łzy, kiedy patrzyła
na śliczną uśmiechniętą dziewczynę u boku przystojnego męża w wojskowym
mundurze.
Wpatrzyła się w ojca i usiłowała sobie wyobrazić, co czuł, kiedy w wieku
dziewiętnastu lat wysłano go na wojnę, z której miał nie wrócić. Jaki był? Na jego
twarzy malowała się powaga. Ale czy można się temu dziwić? W oczach miał bły-
ski świadczące o poczuciu humoru. Czy się ucieszył, kiedy się dowiedział o jej po-
częciu?
S
R
Czuła straszny żal, że go nie poznała.
Marzyła o rozmowie z matką. Chociaż jednej. Jakże pragnęła porozmawiać z
kimś o swojej rodzinie! Wyznanie uczynione Belle i Claire było wspaniałym prze-
życiem, ale ten wieczór teraz wydawał się nierzeczywisty, jak sen. Jeżeli nigdy nie
porozmawia o rodzicach, to się w końcu załamie. Wyobraziła sobie, że opowiada o
nich Ryanowi, że wszystko mu wyznaje. Zobaczyła przerażenie na jego twarzy, co
sprawiło, że po jej policzkach popłynęły łzy.
Nie, nie wolno jej płakać. Już się umalowała.
Nie pomogło. A
kała rozpaczliwie, kiedy wróciły wspomnienia o matce, o
czułych objęciach jej ramion, czytaniu bajek na dobranoc i śpiewaniu przy pracy w
domu przebojów z lat siedemdziesiątych. Pamiętała, że kiedy chorowała na ospę,
matka smarowała ją delikatnymi, łagodnymi ruchami dłoni, podawała sucharki i
herbatkę, kiedy bolał ją brzuch, a kiedy zaczęła miesiączkować, przynosiła do łóżka
termofor.
Nagle wróciły złe wspomnienia. Wszystko, co zdarzyło się póz
niej, zalało ją
ponurą falą grozy i poczucia winy. Nie, nie wolno jej o tym myśleć. Kolczyki rzu-
ciła na szklaną tackę i skoczyła na nogi. Drżącymi palcami rozpięła sukienkę.
Roztrzęsiona pobiegła do łazienki. Musi umyć twarz i jeszcze raz się umalo-
wać. A to oznacza spóz
nienie. Dyrektor generalny będzie miał jej za złe.
Ryan obrzucił wzrokiem marmurowe podłogi i lustrzane ściany sali balowej i
zirytowany starał się rozluz
nić sztywny kołnierzyk koszuli. Nie potrafił zrozumieć,
jak dał się namówić ojcu na ten cyrk. Nic go nie obchodzili jego wspólnicy.
Ale to był kompromis. Udział w dzisiejszym przyjęciu zwalniał Ryana z
obowiązku uczestniczenia w tradycyjnej świątecznej kolacji Tannerów. To mu
bardzo odpowiadało. Mógł uniknąć rodzinnego spotkania, na którym podkreślano
wybitne osiągnięcia jego brata i przeciwstawiano Ryanowi, nieudacznikowi.
Przywykł do zawierania podobnych kompromisów z ojcem. Wszystko w ży-
ciu JD było przedmiotem negocjacji. Jego pozorna wielkoduszność zawsze miała
S
R
swoją cenę. Ale tego wieczoru, kiedy Ryan lustrował wzrokiem rząd biznesmenów
we frakach i kobiet w błyszczących wieczorowych toaletach, nie pojmował, dla-
czego ojciec chciał go tu widzieć. Nie przedstawił go żadnemu ewentualnemu pra-
codawcy ani żadnej kandydatce na żonę. Prawie ignorował jego obecność.
To niezrozumiałe. Ale przynajmniej Ryan mógł najeść się i napić za darmo i
wymknąć się niezauważony. Wziął jeszcze jedno piwo i włożył do ust kanapkę ze
srebrnej tacy.
- Ryan, co ty tu robisz?
Odwrócił się i niemal udławił się łososiem.
Simone. Miała na sobie olśniewającą czerwoną sukienkę, włosy zaś spięła do
góry, ukazując nagie ramiona i szyję. Małe czerwone kamyki błyszczały w jej
uszach. Wyglądała fantastycznie.
- Ty tutaj? - Uśmiechnęła się do niego, ignorując pełne admiracji spojrzenia
mężczyzn.
Jej mocno umalowane oczy spoglądały na niego z taką radością, że serce za-
częło mu mocniej bić.
- Myślałam, że idziesz na przyjęcie organizowane przez ojca - powiedziała.
- To prawda. Dlatego tu jestem.
- To właśnie to przyjęcie? - Zaróżowiła się na twarzy. - To miło. Dzięki temu
widzimy siÄ™ dzisiaj. Z
wietnie wyglądasz - rzekła z aprobatą.
Czuł się jak sztubak. Pragnął jedynie na nią patrzeć, nie mógł wydobyć głosu.
- Ach, tu jesteÅ›, Simone!
Na dz
więk głosu oboje zwrócili się w prawo. Korpulentny, zaróżowiony na
twarzy facet około pięćdziesiątki podbiegł i uściskał Simone.
- Rozglądałem się za tobą. Gdzie się ukrywałaś? Zacząłem się niepokoić, czy
przyjdziesz.
Ku zdumieniu Ryana zmieszała się. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

glaz.keep.pl