[ Pobierz całość w formacie PDF ]

czy resztką sałatki. Zapełnione do połowy butelki wina zajmowały
wszystkie półki w barku. Przytulny, wymuskany salon zamienił się w
melinę.
Jakby tego było mało, obok na kanapie chrapał czarnowłosy
mężczyzna. Mijając śpiącą postać, Tabitha pokręciła smętnie głową. Na
podłodze między dwoma kanapami leżał dywan z ognistym smokiem. Od
powrotu z rejsu ma na pieńku ze smokami, ale akurat temu na dywanie
wiele zawdzięcza. Gdyby nie on, pewnie uwiodłaby Rona. Na szczęście
zapatrzyła się w smoka i rozmowa o zwyczajach erotycznych zwierząt
urwała się w odpowiednim momencie.
Pukanie do drzwi powtórzyło się.
- W porządku! Już idę! - zawołała, ale znów głosem tak cichym i
słabym, że intruz pewnie go nie usłyszał.
Trudno, pomyślała. Cały wysiłek wkładała w utrzymanie
równowagi. Nie miała siły się wydzierać.
Człapiąc przez salon, usiłowała obmyślić plan działania. Najpierw
pozbędzie się człowieka, który tak strasznie hałasuje, a potem obudzi
Rona i wyprawi go do siostry. Następnie zrobi sobie długą, gorącą kąpiel.
Po kąpieli wypije ogromny kubek kawy. Dopiero wtedy przystąpi do
sprzątania. Czeka ją męczący, pracowity dzień.
- Hej, ty za drzwiami! Przestań, cholera, łomotać! - warknęła,
naciskając klamkę. - Już otwieram, szybciej nie mogę! - Na widok
człowieka stojącego na werandzie wytrzeszczyła oczy. - O Boże! - jęknęła
zaskoczona. - To smok...
Devlin Colter opuścił hebanową laskę, która służyła mu za kołatkę, i
popatrzył w milczeniu na półprzytomną, potarganą postać w wymiętym
ubraniu. Na jego twarzy zdumienie mieszało się z dezaprobatą.
- Psiakrew, Tabi, co się z tobą dzieje? Uświadomiwszy sobie, że stoi
w progu z głupią miną, Tabitha usiłowała wziąć się w garść.
- Dev, co ty tu robisz? - spytała cicho.
- To chyba oczywiste. Przyjechałem do ciebie. Ale... Tabi, na miłość
boską, co się stało? Wyglądasz koszmarnie. - Marszcząc czoło, omiótł
posępnym spojrzeniem jej twarz oraz pogniecioną sukienkę.
- Czuję się tak, jakby mnie stratowało stado bazyliszków - odparła
słabym głosem.
Może wciąż śnię, przemknęło jej przez myśl. Może wciąż leżę na
kanapie, a to wszystko jest po prostu dziwnym snem? Ostrożnie
wyciągnęła przed siebie rękę i pogładziła niebieską koszulę, którą Devlin
miał na sobie.
- Nie jesteś złudą? To naprawdę ty? - spytała niepewnie.
Mars na czole mężczyzny pogłębił się. Po chwili, uznając, że
rozmowa prowadzona w drzwiach nie ma sensu, Devlin odsunął Tabithę
na bok i wszedł do środka. Zamknąwszy za sobą drzwi, skierował się w
głąb domu.
- Rany boskie! - Przystanąwszy w progu, omiótł wzrokiem salon,
który wyglądał jak po przejściu tornada. - Coś ty tu wyprawiała?
- Miałam gości - odparła zwięz
le.
- Gości? - Zmrużył gniewnie oczy.
- Tak. Urządziłam przyjęcie z okazji swoich trzydziestych urodzin -
wyjaśniła. - Czy mógłbyś nie podnosić głosu? Głowa pęka mi z bólu.
Devlin otworzył usta, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, od
strony kanapy rozległo się chrapanie. Zaskoczony, obrócił się,
najwyraz
niej chcąc sprawdzić, co to za dz
więk.
Ciszę, jaka zapadła, przerwał przytłumiony jęk i ziewnięcie. Tabitha
zamarła. Stała jak zahipnotyzowana, wpatrując się w czarną kanapę. Ron
Adams przeciągnął się, a następnie zmienił pozycję z horyzontalnej na
półsiedzącą. Zdezorientowany zamrugał oczami, po czym wlepił wzrok w
obcego z laską.
Na widok zaspanego młodzieńca Devlin oniemiał. Szybko jednak
wyraz szoku i zaskoczenia znikł z jego twarzy, ustępując miejsca dzikiej
furii.
Tabitha z niezdrową fascynacją obserwowała zmiany zachodzące na
jego obliczu. Takiej wściekłości jeszcze nigdy nie widziała w niczyich
oczach. I miała nadzieję, że nigdy więcej nie zobaczy.
W końcu Devlin się odezwał:
- No dobrze, zanim przełożę cię przez kolano i wymierzę kilka
siarczystych klapsów, dla formalności zapytam: kim, do jasnej cholery,
jest ten pętak?
ROZDZIAA
�SMY
Po raz pierwszy w życiu targały nim tak silne emocje. Cały się w
środku gotował. Dzika furia nie przypominała niczego, z czym dotąd miał
do czynienia. Ani lodowatej złości, jaką czuł do chudzielca, który groził
Tabicie z pistoletu, ani przygnębienia i rezygnacji, jakie towarzyszyły mu
przez wiele tygodni, gdy zrozumiał, że jego małżeństwo się rozpada, ani
niechęci, a nawet wrogości, z jaką ostatnio myślał o Delaneyu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

glaz.keep.pl