[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Nagle dotarła do mnie fala zapachu i przypomniałam sobie gałązkę, zatkniętą za
pasem. Choć minęło trochę czasu od momentu, kiedy ją podniosłam, na kwiatach i liściach
nie dostrzegłam śladu więdnięcia. Wyglądała tak, jakby dopiero przed chwilą została
odłamana od drzewa. Dotknęłam gałązki i ogarnęła mnie fala oczyszczającego zimna - w
żaden inny sposób nie potrafię opisać tego uczucia. Tak jak ciepło wydobywające się tutaj z
ziemi niosło z sobą wrażenie brudu i rozkładu, tak to zimno było nożem, który oddzielał od
niego zdrowe zmysły i rozsądne myślenie.
Pod wpływem impulsu wyjęłam gałązkę zza pasa i pochyliłam się, omiatając nią
delikatnie moje udręczone stopy. Choć resztki materiału chroniły skórę przed bezpośrednim
dotknięciem, palce przestały się wić. Nie wbijały się też już w ziemię. Ruszyłam dalej,
trzymając gałązkę w dłoni, a do pasa przymocowałam paczkę z prowiantem. W drugiej ręce
wciąż dzierżyłam obciążoną kamieniami torbę.
Dla czegoś, na co się natknęłam, kiedy okrążyłam kolejny kopiec, torba z kamieniami
nie mogła stanowić żadnego zagrożenia. Przez jedną chwilę, bardzo krótką, pomyślałam, że
dogoniłam Oomarka. Potem zrozumiałam, że stojąca przede mną istota nie jest Oomarkiem,
nawet w zmienionej postaci.
Była o wiele większa, nieco wyższa ode mnie i o znacznie potężniejszym ciele.
Podobieństwo do Oomarka dotyczyło tylko ogólnego zarysu postaci, gdyż stwór wspierał się
na dwóch kopytach. I ponieważ nie miał ubrania, sierść na jego bokach zwisała w grubych
strąkach, pozlepiana grudami błota i jakąś kleistą masą. Jakkolwiek miał kopyta, był również
dwunożny i stal w pozycji wyprostowanej. Jego górne kończyny niewątpliwie zakończone
byty dłońmi. I właśnie nimi drapał się zawzięcie po owłosionych bokach. Głowa stwora była
długa i wąska. Być może ongi była bardziej humanoidalna, lecz teraz przypominała jakąś
groteskową maskę, z szerokim nosem i małym, cofniętym podbródkiem pod obwisłymi i
ruchliwymi wargami.
Ponieważ ślinił się trochę, nitka śliny zwisała z ust i moczyła kępkę brody dyndającą
na podbródku. Rogi, o wiele większe i bardziej zakrzywione niż te, które wyrosły
Oomarkowi, sterczały ponad bardzo dużymi oczami najpierw prosto, a potem zaginały się do
tyłu. Skóra na twarzy miała barwę żółtobrązową. A od jego ciała bił taki fetor, że dostawałam
mdłości. Przyglądał mi się bez mrugnięcia okiem i - co było jeszcze gorsze - spojrzenie to
zdradzało oczywistą inteligencję i złą wolę.
Cofnęłam się. Stwór dalej drapał się, nie spuszczając ze mnie wzroku. Potem postąpił
naprzód, krocząc sztywno i wolno, jak gdyby wiedział, że nie musi się spieszyć, bo wynik
walki i tak został już rozstrzygnięty na jego korzyść. Wyczułam, że raduje się moim strachem
i obrzydzeniem.
Nie śmiałam odwrócić się do niego plecami, żeby uciec. Coś mi mówiło, że muszę
patrzeć mu prosto w oczy, i że dopóki jestem do tego zdolna, zachowuję niewielką przewagę.
Celowo wykorzystywał wrażenie, jakie na mnie robił, żeby złamać moją odwagę. Tak więc
cofałam się, wymachując torbą z kamieniami, choć wiedziałam, że to śmieszna broń
przeciwko czemuÅ› takiemu.
Obserwował mnie z pogardliwym zadowoleniem swoimi dziwnymi oczami. Nie miały
ciemnej tęczówki ani z
renicy i były całe czerwone, jak oczy latających stworzeń, które
spotkałam wcześniej. Gdy tak się cofałam, a on postępował za mną, w pewnej chwili
znalez
liśmy się w cieniu kopca, i wtedy te oczy nagle zapłonęły ogniem, jak bliz
niacze
pochodnie w mroku.
Mimo swej odmienności, nie sprawiały wrażenia, że są ślepe. Choć wyglądały jak
nieprzezroczyste owale ognia, jednak nie ulegało wątpliwości, że są narządami wzroku.
Cofałam się, a on nieustępliwie podążał za mną, choć nie próbował atakować. Potem
moje barki uderzyły w jedno z pokrytych darnią wzniesień i zachwiałam się, starając się
utrzymać równowagę. Próbowałam cofać się dalej z jednym ramieniem wspartym o kopiec,
czerpiąc doprawdy niewielką pociechę z tego, że przynajmniej jeden bok mam chroniony.
Stwór uniósł rogatą i zdeformowaną głowę, i wydał z siebie serię chrząknięć. I ku
mojemu przerażeniu z prawej strony rozległa się odpowiedz
, jak gdyby jeszcze jeden taki
potwór czekał tam tylko na to, by mnie dopaść. Znieruchomiałam, bojąc się oderwać wzrok
od tych błyszczących ślepi, żeby się rozejrzeć. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

glaz.keep.pl