[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Pomysły! - Sara zaśmiała się. Złość pomogła
jej odzyskać spokój. - To ty podobno jesteÅ› mężczyz­
ną z pomysłami! Jednym z tych, którzy potrafią
radzić sobie z prasą! To ty powinieneś wystąpić
z jakÄ…Å› sugestiÄ….
- Już to zrobiłem - warknął. - Ale tobie żadna się
nie podobała.
- Dziwi cię to? Popatrz, co się stało przez twoje
genialne pomysły, które realizowałeś dziś rano.
Przypomniała sobie jego piekący pocałunek
i uczucie przykrości, że pocałował ją tylko na pokaz.
- %7łałuję, że mnie pocałowałeś! - powiedziała,
duszÄ…c siÄ™ gorzkim smakiem tego stwierdzenia.
- Ja również - powiedział Damon. - Nawet nie
wiesz, jak bardzo, ale zrobiłem to i musimy się z tym
pogodzić.
Ku jej uldze odwrócił się i podszedł do drzwi.
Stojąc w drzwiach, przeczesał palcami czarne włosy.
- WiÄ™c jak? Wracamy do pierwotnego planu i po­
zwolimy im myÅ›leć, że jesteÅ›my kochankami? Od­
powiem na wszystkie ich pytania tak zdawkowo, jak
tylko będzie to możliwe. Tak lepiej?
Brzmiało wspaniale, musiała przyznać.
- Mam tam być z tobą? - O co więcej mogła
zapytać?
- Nie wiem - powiedział niepewnie.
GÅ‚owa jej pÄ™kaÅ‚a, a myÅ›li krążyÅ‚y wokół przeraża­
jącej perspektywy stawienia czoła reporterom, bez
niego albo z nim, ze świadomością, że każdy gest,
uśmiech, każde jego dotknięcie będzie wykonane na
pokaz, dla fotoreporterów.
Oczywiście jej małżeństwo było właśnie takie.
Było jednym wielkim kłamstwem od początku do
końca. Ale przynajmniej na początku o tym nie
wiedziała. Spędziła kilka krótkich miesięcy w błogiej
niewiedzy, dopóki nie poznała bolesnej prawdy.
- A niech tam, pozwolę ci nawet zakończyć to
oficjalnie. Możesz mnie rzucić - powiedział to tonem
człowieka idącego na ustępstwa.
Sara wiedziała, że dla niego byłoby to dużym
poświęceniem. Damon Nicolaides nigdy w swoim
życiu nie byÅ‚  rzucony" przez kobietÄ™. To on decydo­
wał o wszystkim. Nigdy nie oglądał się za siebie,
kiedy mówił  żegnaj".
- Możemy odegrać tÄ™ scenÄ™ przy dużej publi­
cznoÅ›ci, jeÅ›li sobie życzysz... w restauracji teat­
ralnej. Ty gÅ‚oÅ›no powiesz, że nie chcesz mnie wiÄ™­
cej widzieć, a ja zagram kochanka ze złamanym
sercem porzuconego przez kobietÄ™, którÄ… uwiel­
biam.
Nie mógł mówić tego poważnie. Popatrzyła na
jego ciemnÄ…, przystojnÄ… twarz, niezdolna zaakcep­
tować tego, co przed chwilą usłyszała.
- MógÅ‚byÅ› to dla mnie zrobić? - spytaÅ‚a niedo­
wierzajÄ…co.
- Jeśli to wyciągnie nas z tarapatów.
Nagle iskierki rozbawienia pojawiły się w jego
oczach, a zmysłowe usta wykrzywił drwiący
uśmiech.
- Dam ci nawet pierścionek, żebyś mogła rzucić
nim we mnie dla większego dramatyzmu.
- Pomyślę o tym - powiedziała bezbarwnym
i martwym, tak jak jej serce, głosem.
- WiÄ™c myÅ›l! - wysapaÅ‚. - Musimy szybko pod­
jąć jakąś decyzję.
Prawdę mówiąc, myślała o tym całe popołudnie.
W mieszkaniu byÅ‚o ciemno z powodu zaciÄ…gniÄ™­
tych kotar. Każdy pokój byÅ‚ mroczny, duszny i nie­
przyjemny. Jeśli będzie trzymała okno zamknięte, za
chwilę nie będzie mogła oddychać. Ale gdy tylko
otworzyła jedno znajdujące się na tyłach budynku,
doszÅ‚y do niej zaraz gÅ‚osy reporterów, szuranie noga­
mi i konspiracyjny śmiech. Nie mogła od nich uciec.
Przynajmniej Damon dał jej spokój. Zamknął się
w pokoju z laptopem, jakby nieświadomy irytującego
tÅ‚umu na zewnÄ…trz. Tymczasem popoÅ‚udnie przemie­
niło się w wieczór, a Sarah nie podjęła jeszcze
decyzji. Wiedziała, że czas nagli, bo w poniedziałek
będzie musiała iść do pracy i wtedy stanie twarzą
w twarz z hordÄ… na zewnÄ…trz. Na myÅ›l o tym prze­
biegł ją dreszcz. Co ma im powiedzieć? Czy odważą
się pójść za nią do galerii?
Przechodziła właśnie przez hol, kierując się do
kuchni, gdy usłyszała dz
więk skrzynki pocztowej
oznajmujÄ…cy dorÄ™czenie wieczornej gazety. Automa­
tycznie wzięła ją do ręki i otworzyła. Rzut oka na
pierwszą stronę spowodował, że popędziła na górę.
Damon wpatrywaÅ‚ siÄ™ w maÅ‚y kwadratowy moni­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

glaz.keep.pl